Banjaluka i studentski protesti

Četvrtog juna, dan nakon studentskih okupacija fakulteta Beogradskog univerziteta, funkcioneri Opštinskog komiteta SK mogli su ustvrditi da “za sada nema nikakvih simptoma” o “reflektovanju” studentskih nemira u Banjaluku.

Dok su na stranicama sarajevskog “Oslobođenja” prenošeni detalji dešavanja u Beogradu, banjalučki partijski aktivisti obilazili su radne kolektive. Šta su radili? Ono što zasigurno znamo je to da su izvještavali OK o atmosferi i reagovanjima na demonstracije.

Moramo, međutim, postaviti pitanje koliko je “formalizacija” tih reagovanja u obliku saopštenja medijima i telegrama upućenih beogradskim studentima bila autentična, odnosno koliko je ona bila rezultat kontrapropagande i rada partijskih aktiva.
Konstruisanje javnosti

Naime, novinari “Oslobođenja” su 6. juna zabilježili da “radnici više banjalučkih preduzeća i danas su na skupovima, održanim u pauzi ili poslije radnog vremena, razgovarali o događajima na nekim univerzitetima… Oni su osudili način na koji su studenti pokušali da riješe svoje probleme”. Kako se situacija u Beogradu zaoštravala, banjalučki OK je nastavio sa radom na “potenciranju povećane političke budnosti”.

Petog juna OK je održao sastanke sa sekretarima mjesnih komiteta. Šestog juna, tj. istog dana kada su pored pruge Čelinac – Banjaluka pronađeni leci Univerzitetskog odbora Saveza studenata Beogradskog univerziteta, Akcionog odbora demonstracija i redakcije lista “Student”, održan je prošireni sastanak banjalučkih studentskih, omladinskih i partijskih organizacija sa rukovodstvima Tehničkog fakulteta i viših škola.

Dan kasnije izdato je saopštenje, potpisano od Odbora studenata Banjolučkog školskog centra i podržano od Kluba akademičara Banjaluke i drugih organizacija, u kome se, između ostalog, konstatuje “da naše kolege u Beogradu nisu izabrale ispravan put u rješavanju svojih postojećih problema. Istovremeno se ograđujemo od demonstracija i bilo kakvih drugih sredstava pritisaka u rješavanju studentskih problema te mislimo da ih Savez studenata u svojoj praksi ne treba da upotrebljava. Pri tome tražimo da se ispita učešće i djelovanje reakcije i antisocijalističkih elemenata i da se preduzmu odgovarajuće mjere protiv istih”.

Ovdje nalazimo opšti motiv svih formalnih reakcija na demonstracije, uključujući i telegrame koje su potpisali kolektivi “Čajaveca”, “Incela”, “Jelšingrada”, “Vitaminke” i drugih banjalučkih preduzeća: sa jedne strane priznavanje studentskih “zahtjeva”, a sa druge osuda “načina” njihovog iznošenja.

Tako, na primjer, u tonu većine zvaničnih reakcija u zemlji, telegram kolektiva Fabrike duvana “podržava opravdana traženja beogradskih studenata”, ali osuđuje, kao “rušilački”, “način na koji se pokušalo” doći do rezultata. Nemoguće je da se ne zapitamo da li iza suštinski istovjetnog sadržaja rezolucija stoje autori koji su radili po istovjetnim direktivama. Ovo pitanje su, uostalom, odmah postavili beogradski studenti.

U svojoj studiji o junskim događajima (1978) sociolog Nebojša Popov piše: “U stereotipnom sadržaju i ritualnim frazama dospelih pisama i telegrama prepoznavana je birokratska manipulacija, a ne izraz stvarnog opredeljenja radništva. Ako je razotkriveno da radnici samo prividno stoje iza pomenutih poruka, ostalo je, ipak, otvoreno pitanje kako su oni stvarno reagovali”.

Neobjavljeni partijski izvještaji u sebi sadrže podatke koji su ostali sa one strane cenzorskog zahvata. Iako jedna tvrdnja iz nešto docnijeg izvještaja potvrđuje ton saopštenja i telegrama (“gotovo je jednodušno mišljenje da su studenti izabrali najpogrešniji metod i način rješava spornih pitanja”), moguće je mjestimično razabrati razlike između onih koji su se bavili pitanjima ideologije i “infiltriranih elemenata” i onih koji su se više interesovali za stvarne zahtjeve studenata. Tako su, sa jedne strane, partijci iz preduzeća “Prvi maj” zamjerili studentima “što su dozvolili da se u njihove redove uvuku razni profašistički elementi, pristalice Đilasa, Rankovića i drugih”.
Šta su zaista mislili radnici?

Već u prvim danima pred partijskim forumom postavljeno je pitanje “posrednog uticaja” nedavnog istupanja Đosića i Marjanovića, pri čemu se tražila skrivena nit koja bi pravdala represivni odgovor države. Suprotno tome, članovi partijskog ogranka u “Incelu” su “u najvećem dijelu podržali studentske zahtjeve, naročito oko visokih razlika u životnom standardu”.

Tu je postavljano i pitanje odgovornosti onih koji su donijeli propis o minimalnim ličnim dohocima. Na tom tragu, već u prvim danima “radnici su isticali da ako neko treba da se pobuni, onda bi to, prije svega, trebali da budu radni ljudi u privrednim organizacijama”. Primijećeni su i komentari da se “niko ne bi trebao iznenaditi ako i mi izađemo na ulice kao i studenti”.

Nakon Titovog obraćanja od 9. juna, i aktivisti i novinari govorili su o oduševljenju javnosti. Ostao je, međutim, van zvaničnih glasila zabilježen sentiment upozorenja.

U razgovorima komunista i radnika “Autokrajine” naglašava se da su “birokratske snage veoma jake i da će i ova nastojanja druga Tita proći isto kao i njegov govor u Splitu”, bez realizacije. U “Čajavecu” su zaključili: “Ovo je posljednja šansa, a ako je prokockamo, neće valjati”.

Izvor: Glas Srpske